ارزیابی و تهیه نقشه‌ خطرکل بیابان‌زایی با روش فائو- یونپ (مطالعه موردی: حوزه آبخیز قمرود)

بیابان‌زایی، به کاهش استعداد زیست­توده و اضمحلال منابع محیطی و اکوسیستم‌ها اطلاق می‌شود که عوارض منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای آن سطوح و جنبه‌های زندگی انسان را متأثر می‌سازد. این تحقیق با هدف ارزیابی و تهیه نقشه بیابان‌زایی در حوزه آبخیز دریاچه نمک (زیرحوزه قمرود) به وسعت 1614176 هکتار انجام شد. جنبه‌های بیابانی‌شدن از فرایندهای زوال پوشش گیاهی، فرسایش آبی، فرسایش بادی­، اُفت کمّی و کیفی منابع آب و شور­شدنِ خاک، به روش فائو- یونپ تعیین شد. با تلفیق و ادغام لایه­های اطلاعاتی بدست­آمده با میان­گیری از وزن هر یک از جنبه­های دو­گانه بیابان­زایی (وضعیت موجود و استعداد طبیعی)، اقدام به طبقه­بندی بیابان­زایی گردید و نقشه­های مزبور در محیط GIS تهیه ­شد. فرایندهای غالب بیابان­زایی نیز از منظر جنبه‌های وضعیت موجود و استعداد طبیعی، مورد بررسی قرار گرفت و مشخص گردید که از منظر وضعیت موجود، بیشترین سطح را در منطقه مطالعاتی، فرایند زوال پوشش گیاهی با 25/23 درصد و درجه­ بیابان­زایی بسیار شدید را شامل می‌شود. ­در فرایندهای غالب بیابان­زایی از منظر استعداد طبیعی، بیشترین سطح را در منطقه مطالعاتی، فرایند تخریب منابع آب با 63/59 درصد و درجه‌های­ بیابان­زایی شدید و بسیار شدید را شامل می‌شود. طبقه­بندی خطر کل بیابان­زایی و تهیه نقشه آن نیز با دخالت وضعیت موجود، استعداد طبیعی و فشار انسان انجام گردید و نتایج نشان داد که 51/23 درصد مساحت حوضه در طبقه متوسط، 47/76 درصد در طبقه شدید و 02/0 درصد در طبقه خیلی شدید واقع شده است.